Marianne Van Boxelaere wint Marie Kleine-Gartman Essayprijs
Marianne Van Boxelaere (1985) is uitgeroepen tot winnaar van de Marie Kleine-Gartman Essayprijs. Uit 59 inzendingen werd haar essay ‘Fifty Grades of Shame’ gekozen als beste. Aan de enige Nederlandstalige theateressayprijs is een bedrag van 2.500 euro verbonden en publicatie van het essay in De Groene Amsterdammer.
Marianne Van Boxelaere
In het winnende essay vormt een voorstelling van het Duitse performancecollectief She She Pop de aanleiding voor een verkenning van het begrip ‘schaamte’. Wat is de onderliggende dynamiek, hoe wordt het door kunstenaars en politici ingezet, en hoe kan het benut worden om verandering te bewerkstelligen?
De jury is van mening dat Van Boxelaere zich met dit essay echt een uitdaging heeft gesteld. In haar tekst gaat zij in op het belang van theater, als middel of plaats om te reflecteren op het eigen gedrag. Daarbij biedt Van Boxelaere zicht op enkele mechanismen binnen het theater, en de mogelijkheid die deze bieden om maatschappelijke processen in gang te zetten – ten goede of ten kwade. Het essay is vlot geschreven en heeft ook zelf iets theatraals. Lees het essay hier →
Marianne Van Boxelaere woont en werkt in Brussel. Ze studeerde Kunst-, Muziek- en Theaterwetenschappen aan de universiteiten van Gent en Barcelona. Als ze geen artikelen, bezoekersgidsen, concert- en theaterprogramma’s voor BOZAR schrijft, en ook geen opiniestukken en speeches voor sp.a-parlementslid Yamila Idrissi, dan worstelt ze met beschouwend proza.
De Marie Kleine Gartman Essayprijs is een initiatief van het Nederlands Toneelverbond, dat als doel heeft het essayistische schrijven over de podiumkunsten te bevorderen. De wedstrijd had dit jaar als thema ‘Kunst in tijden van onrust’. Maar liefst 59 essays – afkomstig uit alle hoeken van Nederland en Vlaanderen – zijn ingezonden om mee te dingen naar de Marie Kleine-Gartman Essayprijs. Dit toont niet alleen aan dat er een groot reservoir bestaat aan schrijftalent maar ook dat er een niet-aflatende behoefte is aan reflectie op de waarde en betekenis van de kunsten. Beide conclusies stemmen hoopvol.
De jury bestond uit Daria Bukvić, theatermaker, Mavis Carrilho, consultant, coach en bestuurder, en Roos van der Lint, redacteur kunst van De Groene Amsterdammer. De voorzittershamer werd gehanteerd door Cas Smithuijsen, bijzonder hoogleraar bij de Radboud Universiteit Nijmegen en voormalig directeur van de Boekmanstichting. De prijs werd uitgereikt in de Stadsschouwburg Amsterdam.
De Marie Kleine-Gartman Essayprijs wordt mogelijk gemaakt door de Van Bijleveltstichting.
De twee andere genomineerden
Naast Marianne Van Boxelaere werden ook Irma Driessen en Ingrid de Rond genomineerd. Zij krijgen een mentortraject van De Nieuwe Garde aangeboden.
Irma Driessen werd genomineerd voor haar essay ‘Dialoog’. Aan de hand van drie performances – van Laura van Dolron, Micha Wertheim en Miranda July – beproeft zij verschillende manieren waarop (podium)kunstenaars de dialoog aangaan met hun publiek. Heeft de toeschouwer een weerwoord? En: wie is ‘het publiek eigenlijk? ‘Dit is het grote raadsel dat het theater mij keer op keer voorschotelt: een groep mensen, dan en daar, this one day and never again. Who are they?’ Lees verder →
Ingrid de Rond werd genomineerd voor haar essay ‘Tragiek en anti-tragiek – Verkenningen in een tranendal’. Door middel van wetenschap, techniek, cijfers en logica probeert de moderne mens de grillen van het leven aan banden te leggen. In haar voorstelling Pandora’s DropBox toont choreografe Katja Heitmann een geradicaliseerde uitwerking van dit ideaal: de perfecte mens in een perfecte wereld. Wat betekent dit wereldbeeld eigenlijk voor de manier waarop we ons – onvermijdelijk onvolkomen – leven ervaren, vraagt De Rond zich af. Lees verder →
Kunst in tijden van onrust – Een nieuw (politiek) theater?
Internationaal beheersen terreur, de vluchtelingenstromen en machtsverschuivingen het nieuws. Nationaal zijn er steeds weer ‘kwesties’ waarbij voor en tegenstanders elkaar fel en weinig beredeneerd de (morele) waarheid betwisten. Het publieke debat over alles wat betrekking heeft op onze perceptie van identiteit en (collectieve) geschiedenis lijkt beladen met emoties.
Van oudsher verhouden podiumkunstenaars zich via hun werk tot de pijnpunten en taboes in een samenleving. Ook nu. Op de grote podia of juist op simpele locaties, al of niet samen met niet-professionele spelers, mengen zij zich in het debat. De organisatie, het Nederlands Toneelverbond in samenwerking met De Groene Amsterdammer, hoopt op essays die deze betrokkenheid vanuit nieuwe en verrassende invalshoeken benaderen.Lees verder →
